Depresja nastolatków

Czy depresja jest częstą chorobą nastolatków?

Na szeroko rozumiane zaburzenia depresyjne, jak oceniają specjaliści, cierpi aż 20 procent młodzieży. U bardzo młodych osób depresja ma często atypowe objawy i trudno ją rozpoznać. Nadal stosunkowo niewiele nastolatków z zaburzeniami depresyjnymi trafia do specjalisty i jest odpowiednio leczonych. To bardzo niebezpieczne zjawisko, bo skutkiem depresji może być nawet samobójcza śmierć. Szacuje się, że objawy zaburzeń depresyjnych można stwierdzić nawet u co trzeciego nastolatka. Częściej występują one u dziewcząt. Problem w tym, że brak miarodajnych danych na ten temat, ponieważ objawy depresji bywają bowiem bardzo często niezauważone, zarówno przez rodziców, nauczycieli, jak i pediatrów.

Jakie są najczęstsze objawy depresji nastolatka?

Smutek, lęk czy rozdrażnienie są naturalnymi emocjami, które pojawiają się w trudnych dla nas sytuacjach i po ustąpieniu niekorzystnych okoliczności nastrój powinien wrócić do wyjściowego stanu. Dlatego nie rozpoznaje się depresji u dziecka, które przez kilka dni ma gorszy humor z powodu sprzeczki z rówieśnikami, czy otrzymania złej oceny w szkole. Jeśli jednak objawy depresyjne mają takie nasilenie, że utrudniają dziecku codzienne funkcjonowanie w domu, w szkole i w grupie rówieśniczej oraz gdy utrzymują się dłużej niż 2 tygodnie, należy zgłosić się po fachową pomoc.

Najczęstszymi objawami depresji u nastolatków są:

  • smutek, przygnębienie, płaczliwość
  • zobojętnienie, apatia, zmniejszenie, a nawet utrata zdolności do przeżywania radości; 
  • poczucie znudzenia, zniechęcenia, ograniczenie lub zaprzestanie aktywności, które wcześniej były dla nastolatka ważne lub przyjemne, a także niechęć do podejmowania codziennych obowiązków lub zupełne ich zaniechanie
  • wycofanie się z życia towarzyskiego, ograniczenie kontaktu z rówieśnikami,
  • nadmierna reakcja na uwagi, krytykę – nastolatek reaguje rozpaczą lub dużą złością nawet gdy zwróci mu się uwagę w bardzo delikatny sposób i dotyczy ona błahej sprawy,
  • depresyjne myślenie, niska samoocena, nieproporcjonalnie pesymistyczna ocena rzeczywistości, własnych możliwości, przyszłości,
  • poczucie bycia bezużytecznym, niepotrzebnym, nadmierne obwinianie się nawet za te wydarzenia i okoliczności, na które nie ma się wpływu 
  • uczucie niepokoju, napięcia wewnętrznego, często zaburzeniom depresyjnym towarzyszy lęk 
  • podejmowanie impulsywnych, nieprzemyślanych działań , picie alkoholu, stosowanie innych środków psychoaktywnych (narkotyki, „dopalacze”) – często w celu złagodzenia lęku, napięcia, smutku
  • działania autoagresywne, np.: samookaleczenia (rozmyślne uszkadzanie swojego ciała przez cięcie się ostrymi przedmiotami, przypalanie zapalniczką, papierosem, drapanie, gryzienie i tym podobne
  • myśli samobójcze (rozmyślanie, fantazjowanie na temat odebrania sobie życia), tendencje samobójcze (planowanie lub czynienie przygotowań do popełnienia samobójstwa), a w skrajnych przypadkach – próby samobójcze

Jakie są najczęstsze przyczyny depresji?

Nie można wskazać jednej konkretnej przyczyny, która odpowiada za występowanie depresji. Uważa się, że do zachorowania dochodzi w wyniku współdziałania czynników:

  • biologicznych, takich jak: uwarunkowania genetyczne
  • psychogennych, obejmujących m.in.: indywidualną konstrukcję psychiczną (np. niska samoocena, skłonność do samokrytyki, brak poczucia bezpieczeństwa), depresyjne schematy myślenia (skłonność do automatycznego interpretowania faktów i wydarzeń na swoją niekorzyść), nieumiejętność radzenia sobie ze stresującymi sytuacjami, słabe umiejętności społeczne,
  • środowiskowych, np.: trudna sytuacja rodzinna (rozwód lub separacja, utrata rodzica/obojga rodziców, zła sytuacja materialna, alkohol, przemoc), nadużycie seksualne, problemy szkolne, doświadczenie przemocy lub odrzucenia przez grupę rówieśniczą.

Czy w przypadku depresji nastolatka warto poprosić o pomoc detektywa?

Często objawy zaburzeń depresyjnych ujawniają się właśnie w wyniku zadziałania czynnika środowiskowego, zewnętrznego i są efektem brutalizacji i wzrostu bezwzględności na polu komunikowania się i wzajemnego funkcjonowania nastolatków. Niestety nastolatkowie bardzo rzadko w takich przypadkach zechcą podzielić się swoimi problemami z prawnymi opiekunami. W takich właśnie momentach warto poprosić o pomoc dyskretnego prywatnego detektywa. Poprzez skrytą obserwację osobową wspartą wywiadem detektywistycznym dowiesz się jakie czynniki zewnętrzne wpływają na zachowanie Twojego dziecka. Czy są to problemy związane z rówieśnikami, szkołą, narkotykami, czy jeszcze inne. Wczesne zidentyfikowanie takiego czynnika i jego wyeliminowanie zdecydowanie zwiększy szanse na skuteczne wyleczenie depresji

Leczenie depresji u dzieci i młodzieży wymaga zaangażowania rodziców/opiekunów prawnych, a czasem także nauczycieli i innych osób, które są w stanie zdiagnozować problem i mu przeciwdziałać. Pamiętaj, że podstawowymi metodami leczenia depresji są oddziaływania niefarmakologiczne: psychoedukacja i psychoterapia, a także wyeliminowanie negatywnych środowiskowych czynników zewnętrznych. 

Zapraszamy do współpracy

Daniel Burny

Czy ten post był pomocny?

Average rating 5 / 5. 2

Bądź pierwszym, który oceni!

admin

Leave your message

Zobacz również

Poprzedni post

← Fałszywe zwolnienia lekarskie

Następny post

Z pamiętnika detektywa – uporczywe nękanie →